We houden onszelf soms krampachtig vast aan een idee of project, terwijl er allerlei signalen zijn dat we het moeten loslaten.
Zelf heb ik dit gehad met een webshop idee. Ikzelf ben geen programmeur, maar heb genoeg affiniteit met ICT dat ik middels een open source ICT bouwblokken systeem Drupal een Webshop heb kunnen bouwen. Toen ik dit framework behoorlijk in de vingers had zocht ik een partner die een idee had om in de Webshop te verkopen. De partner had grote ambities en gaf aan dat hij heel goed in calculeren was van producten, maar ik voelde eigenlijk al snel dat het voor dit project bij verhalen bleef. De partner was echt te goede trouw en bracht allerlei ideeën aan, maar ergens lukte het steeds niet en de ideeën paste niet bij mijn hart. Ik ging eerst er helemaal in mee omdat ik ook geld erin zag.
We gingen plastic prullaria verkopen in de webshop via een groothandel. Dat ging zo; De groothandel had alle prullaria en had elektronisch een bestand van alle producten en prijzen. Wij hoefden deze lijst alleen maar in te lezen en als iemand bij ons een bestelling deed, dan riepen we deze af bij de groothandel en deze leverde dan het product.
Mijn hart zit niet bij plastic prullaria, zoals een usb-stick die ook gebruikt kan worden als aansteker, of een paraplu die 6x kan worden ingeklapt, maar je al van te voren weet dat hij bij een beetje storm stuk waait. Mijn hart zit bij duurzame producten en producten waar mensen blij van worden. Maar snel geld verdienen dat leek me toen wel wat zonder veel moeite.
De webshop draaide en had een aantal bestellingen. We kwamen af en toe samen, maar zochten elkaar organisch niet meteen op. Dat had ook al een signaal moeten zijn dat deze samenwerking niet duurzaam was. We hadden allebei goede intenties, maar het liep stroef. We hadden heerlijke etentjes samen van de winst, maar geen gezamenlijke groeistrategie. Logischerwijs kwam mijn partner ook met ideeën om de webshop te verbeteren. Een bestellijst waarop iemand grotere aantallen kon bestellen, de vraag om producten in staffels te verkopen, zodat als iemand 1000 usb-sticks die ook aansteker konden zijn wilde kopen, dat de klant dan een grote korting kreeg. Of de mogelijkheid toevoegen dat een sticker van zijn eigen bedrijf op de usb-aansteker besteld kon worden.
Ik deed mijn best als amateur-ICT’er om aan deze vragen te voldoen. Maar op een of andere manier liep het erg stroef. Ik maakte me zorgen over hoe ik kon voldoen aan deze wensen. Er stapelde steeds meer hindernissen op en er kwamen steeds meer signalen dat ik met dit project niet een 100% hart relatie kon opbouwen. Ook met mijn partner begon de relatie af te brokkelen.
Als ik aan het project dacht, dan kreeg ik fysieke last op mijn buik en werd ik moe. Enerzijds omdat ik niet zelf kon voldoen aan de ICT wensen, hoe goed ik mijn best ook deed, en hoe ik ook onderzocht wat er in het open source veld met Drupal al gedaan was. Anderzijds omdat de producten me begonnen tegen te staan en we alleen maar een grotere plastic soep verkochten.
Als ik terugdacht aan hoeveel tijd ik aan het project had besteed, en me bedacht om ermee te stoppen, werd ik rustiger en kon innerlijk beter ademhalen.
Een webshop met betaalmodule en allerlei complexe interacties en functionaliteiten eventjes in je avonduren opzetten, onderhouden en verbeteren moet verbinding met je hart hebben wil je dit lange termijn kunnen volhouden. Dit had deze webshop steeds minder.
Ik begon systemisch te gaan kijken naar dit project en constateerde dat er van alles niet stroomde. In het boekje ‘Succes in leven en werken van Bert Hellinger’, staan hierover een paar interessante opmerkingen:
Een product of project verhoudt zich tot ons als een persoon, alsof het een ziel heeft met een bepaalde bestemming en tijd. Hoe verhoudt ik mij tot dit project op dit niveau?
Voegt het project iets toe aan het bestaande, of ontneemt het daaraan op den duur iets?
Is het project voldoende in het verlengde van welke weg ik wil gaan, dient het het vroegere en laat het dat groeien? Wordt het project welkom geheten door onze klanten? En wie zijn deze klanten, hebben we daar verbinding mee? Past het project in je omgeving, voegt het er iets aan toe of helpt het die vooruit?
Ik moest tot mijn spijt erkennen dat dit project op deze vragen niet goed scoorde. Ik wil geen plastic prullaria verkopen, ik ben geen programmeur en heb er
onvoldoende tijd voor (over), en de onpersoonlijke benadering van klanten via de webshop begon me ook steeds meer tegen te staan.
Ik heb ervaren dat om zoiets te laten slagen we meer met klantenbinding, merk binding, vertrouwen en marketing in positieve zin hadden moeten doen wat onze amateurgedrag oversteeg. En natuurlijk moet het product bij je passen.
We zijn na een goed etentje gezamenlijk tot de conclusie gekomen dat dit project niet werkte. Of het toeval is of niet, maar de avond na dit etentje knalde de website eruit met een grote foutmelding. Dat zag ik als teken om er onmiddellijk mee te stoppen.
Er ontstond ruimte voor andere projecten en systemische invulling hierbij. Ik ben me steeds meer bewust dat je echt dingen moet doen die bij je hart en ziel liggen en we voldoende signalen krijgen als je achter zaken aan loopt die niet bij je passen, een andere fase van aandacht nodig hebben of wanneer je ergens afscheid van moet nemen.
Door afscheid te nemen laat je iets sterven, waardoor er ruimte ontstaat voor nieuwe dingen. Ik draai nu nog 1 webshop met een product waar ik ook achter sta. Als ik ooit nog een nieuwe webshop begin, zal het zijn met een product waar ik volledig achtersta.
Mijn richting gaat nu overigens ook meer naar verbinding met de klant, in het echt, door facilitering, workshops begeleiding, opleiding en coaching. Die richting geeft mijn hart mij aan.
En in die richting begeef ik mij, door een mooie grote golf gedragen. Dit door (LEAN) coach te zijn binnen een grote organisatie en loopbaan- en organisatieopstellingen te doen en training hierin te geven.
Wil je meedoen met de opleiding loopbaanopstellingen. Resoneren stukken uit dit verhaal met jouw situatie? Dan gaan we daarnaar kijken.